Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

ΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ, ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΣ

marie_curie_menΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ- ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΣ

"Είμαι απ' αυτούς που πιστεύουν πως η επιστήμη έχει μεγάλη ομορφιά.'Ενας επιστήμονας στο εργαστηριό του δεν είναι μόνο ένας τεχνικός, είναι καί ένα παιδί που βρίσκεται μπροστά σε φυσικά φαινόμενα που τον εντυπωσιάζουν όπως τα παραμύθια. Δεν θα έπρεπε να αφήσουμε να εννοηθεί πως οποιαδήποτε επιστημονική πρόοδος ισοδυναμεί μόνο με μηχανισμούς, με μηχανές και με γρανάζια, όσο κι αν έχουν κι αυτοί οι ίδιοι οι μηχανισμοί την ομορφιά τους.
Δεν πιστεύω επίσης πως το πνεύμα της περιπέτειας θα χαθεί από τον κόσμο μας. Αν θεωρώ κάτι ζωτικό γύρω μου, είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα της περιπέτειας που μου φαίνεται πως δεν θα εκλείψει ποτέ γιατί έχει να κάνει με την περιέργεια. Τι θα ήμασταν χωρίς την πνευματική περιέργεια ; Αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά και η ευγένεια της επιστήμης : η επιθυμία να διευρύνουμε συνεχώς τα όρια της γνώσης, να ανακαλύπτουμε τα μυστικά της ύλης και της ζωής χωρίς να έχουμε συλλάβει εκ των προτέρων τις ενδεχόμενες συνέπειες". (Από το βιβλίο « Marie Curie » της Eve Curie. Εκδ. Da Capo, Series in Science).
Αξίζει να δείτε το αφιέρωμα του Σπύρου Σταβέρη στην MARIE CURIE, την μεγάλη αυτή κυρία της Επιστήμης. Η Επιστημονική έρευνα είναι ένας δρόμος δύσκολος, ενίοτε μοναχικός, πολύ ανηφορικός και συχνά τραγικός.
Φόρος τιμής η φωτογραφία που επέλεξα με το χέρια της Curie τσακισμένα από την ραδιενέργεια. Το πικρό τίμημα μιας μεγαλειώδους πορείας προς τη γνώση. Λ.Γ.Τ.

ΤΑ "ΚΑΚΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ" (PIIGS) ΚΑΙ Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

ΤΑ "ΚΑΚΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ" (PIIGS) ΚΑΙ Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
 
Ζόρικος ο Νοέμβρης. Μάλλον αποχαιρετήσαμε την μεγάλη αγάπη μας τη θάλασσα. Όταν αποθηκεύω μαγιώ, ψάθες και αντιηλιακά με πιάνει αφόρητη μελαγχολία. Σηματοδοτεί το τέλος του καλοκαιρίου (ενός ακόμα) η ιστορία αυτή. Πλακώνουν και οι δουλειές στα χωράφια που όσο και αν τα λατρεύω όταν μου τσιρίζουν όλα μαζί -αφεντικό ξεχόρτισμα, αφεντικό φύτεμα, αφεντικό τάισμα- με εκνευρίζουν. Είναι και το φριχτό κλίμα των ημερών -΄δώστε μας τη γαμημένη δόση γιατί τα τινάζουμε- και έδεσε το κερασάκι. Το έχω πει πολλές φορές οτι για το κατάντημα της πατρίδας μας -Ώ ελλάδα μας γλυκειά- φταίει καταρχήν το ξερό μας το κεφάλι και τα παλληκάρια που μας κουμαντάρανε χρόνια πολλά τώρα, και μετά οι "κακοί ξένοι". Αλλά βλέποντας και αυτές τις απίθανες συνάξεις κορυφής στη Βρυξέλλα όπου τρεις λαλούν και δύο χορεύουν, όταν ακούω για "ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ" με πιάνει κάτι... Το μαγαζί θυμίζει διαδήλωση μετά από επέμβαση αστυνομίας, τουτέστιν πιο σκορποχώρι δεν γίνεται και ο καλός Ελληνικός Θεούλης ας βάλει κανένα χεράκι μπας και ξεβαλτώσουμε. Πάντως Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που έχουν βάλει στο τοίχο και τη βαράνε. Τα ίδια μέτρα, τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιες μέθοδοι ακολουθούνται για όλα τα "κακά γουρουνάκια" (P.I.I.G.S.)! Και μαζί βέβαια η προπαγάνδα περί "τεμπέληδων του Νότου". Μπούρδες! Υπάρχουν Έλληνες δουλευταράδες και Έλληνες κοπρόσκυλα, όπως το ίδιο υπάρχουν και Γερμανοί Άγγλοι, Πορτογάλλοι κλπ.Αξίζει να δείτε το βίντεο, του οποίου την προβολή εμπόδισε η γερμανική κυβέρνηση ως "πολιτικά επιζήμιου", με αποτέλεσμα να διαμαρτυρηθεί ο εμπνευστής και υπεύθυνος για το βίντεο Marcelo Rebelo de Sousa, πρόεδρος των σοσιαλδημοκρατών και τέως υπουργός στην Πορτογαλία στην Γερμανική Πρεσβεία στη Λισαβώνα, δηλώνοντας πως δεν πρόκειται να κάνει πίσω και πως είναι αποφασισμένος να δείξει το βίντεο στο γερμανικό λαό, στον οποίο και απευθύνεται.Το γιατί οι Γερμανοί απαγόρευσαν τη προβολή του είναι εύκολο να το καταλάβετε.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΤΣΕΧΩΦ

Θεμα: Ά. Τσέχωφ
...Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία... τρία, τρία.... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

* Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα