Η ΧΗΜΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Η ΧΗΜΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Τυχαία έπεσα πάνω σε ένα κείμενο σχετικό με χημεία που είχε κάτι διαφορετικό. Μύριζε χημεία της δεκαετίας του 60 και ήταν η Χημεία που γνωρίσαμε στο εξατάξιο Γυμνάσιο της εποχής εκείνης. Με συγκίνησε με την απλότητα την ειλικρίνεια και τις μνήμες που κουβαλούσε. Θυμήθηκα τόσα και τόσα που μάλλον θα τα γράψω σε ένα άλλο σημείωμα. Για την ώρα απολαύστε το κείμενο του Βαγγέλη Μαυροδή από το βορειοελλαδίτικο Blog "Χολομώντας"  Λ.Γ.Τ.

ΔΕΙΓΜΑ:

"...Ολιγοσέλιδα τα βιβλία της χημείας, αλλά δε χρειαζόμασταν και κάτι παραπάνω, αν κανείς από τους παλιούς μας συμμαθητές έγινε χημικός, όλο και θα τάμαθε. . . καλύτερα. Πολύ σπουδαία τα μαθήματα, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε και πολλά πράγματα, αφού το συγκεκριμένο μάθημα απαιτεί εργαστήρια και πειράματα τα οποία στο Γυμνάσιό μας ποτέ δεν είδαμε. Αν θυμάμαι καλά σε κάποιο βιβλίο τής Χημείας, νομίζω οτι ήταν τής ανόργανης, είχε μια ζωγραφιά ενός γενειοφόρου με πλατύγυρο μυτερό καπέλο και δίπλα ένα...παράξενο δοκιμαστικό σωλήνα όπως εκείνα τα συγκοινωνούντα δοχεία, δεν μπορώ να το περιγράψω και σωστά ύστερα από τόσα χρόνια"

"...Πάντως δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε, γιατί ακόμα από την πρώτη τάξη τού Γυμνασίου είχαν ξεκινήσει τα πειράματα, αλλά κάποιος τα . . .μάτιασε και πήγαν στραβά, και ενώ ξεκίνησαν με τούς καλύτερους οιωνούς και προοπτικές, και από μέρες το συζητούσαμε οτι ο κύριος Μισόπουλος «θα μάς κάνει. . . πείραμα», σταμάτησαν μετά την πρώτη παταγώδη αποτυχία και κανείς δεν τόλμησε να το αναφέρει ξανά, μόνο εμείς μεταξύ μας το σχολιάζαμε , επαναλαμβάνοντας εκείνο που ακούσαμε στην τάξη, εκείνο το «μα τί κάνεις μωρέ; κλπ» γιατί το μόνο πείραμα που είδαμε ήταν όταν πηγαίναμε στην πρώτη τάξη και ο καθηγητής μας ο αείμνηστος Μισόπουλος, έφερε ένα φιαλίδιο το οποίο όπως μάς είπε είχε μέσα θειϊκό οξύ, ογδόντα παιδιά ήμασταν στην πρώτη τάξη-άκου να δεις- και μέσα σε άκρα ησυχία, άνοιξε το μπουκαλάκι και έριξε λίγο από το υγρό μέσα σε ένα μικρό κρασοπότηρο στο οποίο υπήρχε λίγο νερό, αλλά φαίνεται οτι έγινε κάποια χημική αντίδραση την οποία δεν υπολόγισε ο καθηγητής, το ποτήρι ζεμάτισε ξαφνικά και τού έκαψε το χέρι, έτσι το άφησε να πέσει και πέφτοντας το υγρό στο ξύλινο πάτωμα έκανε μια μικρή λακκούβα στα σανίδια και μύρισε άσχημα σε όλη την τάξη.

Σοβαρός και ήρεμος όπως πάντα ο αείμνηστος καθηγητής μας και γαμπρός της Αρναίας, θυμάμαι οτι έμενε εκεί απέναντι από το σημερινό δημαρχείο νομίζω στου μακαρίτη τού Ρήγα το σπίτι. (Στο ισόγειο «Υποδηματοποιείον»). Ο καθηγητής μας μάς έμαθε πολλά, αλλά στο «πείραμα» κάτι τού ξέφυγε κάτι δεν υπολόγισε καλά, έγινε κάποια φασαρία μέσα, και ακούγοντας τις φωνές από το γραφείο από δίπλα ο αείμνηστος γυμνασιάρχης Κουμάντος, μπήκε μέσα φουριόζος και άρχισε να φωνάζει, «τί κάνεις μωρέ; Θα μού κάψεις το σχολείο κλπ», και μέχρι να τελειώσουμε το Γυμνάσιο εκτός απ’ αυτό το αποτυχημένο πείραμα άλλο δεν είδαμε και η στάμπα από το θειικό οξύ φαίνονταν για χρόνια εκεί μπροστά από την έδρα, δεν έφευγε. " ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ