ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΛΗΞΗΣ

ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΛΗΞΗΣ

Τέλος και φέτος.

Τη φάγαμε τη χρονιά.

Για τον εκπαιδευτικό το «τέλος χρονιάς» σηματοδοτεί η άδεια σιωπηρή αίθουσα και όχι ο χοντρός άγιος με τα κόκκινα και το έλκυθρο. Η πρωτοχρονιά του καθηγητή και του δάσκαλου είναι ο Αγιασμός του Σεπτέμβρη. Χρόνια τώρα έτσι έμαθε να λειτουργεί. Η νεανική παρουσία ήταν αυτή που γέμιζε την ζωή και την ψυχή του.
Τέλος χρονιάς λοιπόν με τα παιδιά μας να κάνουν το «ένα βήμα μπροστά». Τα «εκτάκια» του δημοτικού Γυμνασιόπαιδα και οι απόφοιτοι Λυκείου υποψήφιοι φοιτητές. Βήμα αβέβαιο και διστακτικό , σε μια ζωή που γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο απαιτητική, που δεν παύει όμως να είναι ΖΩΗ. Και η ΖΩΗ κρύβει πολλή ομορφιά και υπέροχα μεθυστικά αρώματα. Θέλει κόπο για να τα γευτείς, αξίζει όμως αυτή η περιπέτεια. Σε σας αναφέρομαι νεαροί φίλοι μου, που την Δευτέρα αρχίζετε με την έκθεση τις εξετάσεις σας. Σε σας που διαβάζοντας τις γραμμές αυτές ίσως αναρωτηθείτε με ειρωνεία, ή θυμό: « Για ποια ζωή μιλάς ρε φίλε; Αυτή που μας κλέψατε πριν καν την γνωρίσουμε; Αυτή που την κρατούν ενέχυρο οι δανειστές του Κόσμου και μας την εκταμιεύουν σε δόσεις πληρωμένες με χρυσά επιτόκια εφόρου ζωής; Τι όνειρα μπορεί να αγοράσει κανείς με 500 μικτά μηνιαίως; Υπάρχει φως;
Όταν δίδασκα στα Σχολεία φόρτωνα τους μαθητές μου με πολλές ευθύνες γιατί έτσι πίστευα ότι τους τιμούσα. Τους θεωρούσα υπεύθυνα άτομα, τόσο στα δικαιώματα όσο και στις υποχρεώσεις τους που έπρεπε να τις τηρούν με όλες τις συνέπειες. Και οι σχέσεις μας στηρίζονταν σε αμοιβαίο σεβασμό. Τους σεβόμουν, επομένως έπρεπε να με σέβονται. Δεν αργούσα ποτέ και συνεπώς δεν θα αργούσαν κι αυτοί. Φυσικά δεν είμαστε ίσοι σε θέματα γνώσης και πείρας, κι αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για να σέβεται ο μαθητής τον καθηγητή του. Και με τον τρόπο αυτό η θητεία μου στις αίθουσες ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Δεν είναι στη «φιλοσοφία» μου να απαλλάσσω από τις ευθύνες που τους αναλογούν τους ανθρώπους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Παρόλα αυτά, στη σημερινή φαιά κατάσταση που βιώνουμε πολλές φορές έχω σκεφθεί ότι αν υπάρχουν αθώοι στην όλη αυτή ιστορία , αυτοί είναι οι νέοι μας. Αυτοί «δεν τα φάγανε μαζί» δεν στηρίξανε παρανομίες, δεν διορίσανε κολλητούς, δεν ψηφίσανε απατεώνες, δεν χειροκροτήσανε, δεν κάνανε τα στραβά μάτια. Αυτοί απλά θα πληρώσουν το λογαριασμό (κάποιοι ήδη πληρώνουν) που είναι και αρκετά τσουχτερός.
Έχετε δίκιο παιδιά να είστε θυμωμένοι. Και πρέπει να είστε θυμωμένοι. Οι συγνώμες αναγκαίες, αλλά δεν γεμίζουν τα στομάχια και δεν φέρνουν θέσεις εργασίας. Διαχειριστείτε όμως με λογική το εκρηκτικό αυτό συναίσθημα για να μη σας πάρει από κάτω.
Απαντώντας στο ερώτημα που έθεσα προηγουμένως, αν «υπάρχει φως;» απαντώ ευθέως: Ναι, υπάρχει φως για σας! Και μόνο ότι είστε 16, 17, 18 χρονών , αυτός και μόνο είναι ένας πολύ καλός λόγος για να πετάτε. Επίσης έχετε βάλει ένα στόχο. Αυτός δίνει στη ζωή σας ενδιαφέρον. Οι στόχοι που βάζετε σας ανεβάζουν. Μπορεί να αποδειχθεί ο στόχος σας λανθασμένος ή ανέφικτος. Τώρα όμως θα τον αγαπήσετε και θα τα δώσετε όλα για να τον πετύχετε. Μπορεί να μην τα καταφέρετε. Θα σας μείνει το «ταξίδι» και ο αγώνας. Αυτά κάνουν τη διαφορά. Όταν θα πάτε για τον επόμενο θα είστε πιο «σοφοί». Θα έχετε συνειδητοποιήσει ότι μπορείτε. Με διαφορετικό ίσως τρόπο αλλά μπορείτε. Δεν υποστηρίζω την χαζομάρα του Βραζιλιάνου «όταν επιθυμούμε κάτι πολύ , όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για το πετύχουμε» , μεταφορικά άλλωστε το έγραψε ο άνθρωπος. Απλά όταν θέλετε κάτι πολύ, καρφώστε το στο μυαλό σας, αποκτήστε γνώσεις και δεξιότητες για να το πετύχετε και όταν το καταφέρετε φροντίστε να το κάνετε όσο καλλίτερα γίνεται. Τότε θα ξεχωρίσετε, δίχως τη βοήθεια κανενός σύμπαντος, παρά μόνο του εαυτού σας, που είναι ο ίδιος ένα Σύμπαν ολόκληρο. Την επιτυχία την προετοιμάζουμε εμείς οι ίδιοι , όσο κι αν οι αφετηρίες δυστυχώς διαφέρουν.

Σας εύχομαι καλή επιτυχία στις εξετάσεις και κυρίως στη ΖΩΗ σας.

Αγαπήστε την και τιμήστε την. Λ.Γ.Τ