Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ


Το κουδούνι της νέας χρονιάς
sxolio
Καλή χρονιά στα παιδιά που υποδέχεται  σήμερα η «καμπάνα» του σχολείου , το κουδούνι. Στα παιδιά που γέμισαν τα άδεια,  μεταφορικά και κυριολεκτικά,  σχολεία μας. Στα παιδιά που φορτώσαμε, βαρύ φορτίο, της ελπίδες μας.
Καλή χρονιά στον εκπαιδευτικό που έχει επωμισθεί κι αυτός την «άγια» υποχρέωση να μπολιάσει στους νέους, την συσσωρευμένη Ανθρώπινη Γνώση.  Μεγάλος ανήφορος το λειτούργημα. Κουράγιο το μεράκι του και τα λαμπερά μάτια που τον παρακολουθούν. Ίσως και μερικά ευχαριστώ με σημασία στο τέλος της χρονιάς.
Παράξενη χρονιά. Θα την θυμόμαστε ίσως σαν την «χρονιά της φωτοτυπίας». (Στην πραγματικότητα το πρόβλημα αυτό το μέγιστα προβαλλόμενο  είναι από τα μικρότερα σε σχέση με τα άλλα. Καλώς όμως προβάλλεται.) Φοβάμαι ότι δεν προοιωνίζει  καλή συνέχεια ο τραγέλαφος του ποιος φταίει για την κατάσταση.
Αλλά θέλω να αφήσω τα φαιά για άλλη μέρα. Η πρώτη ημέρα είθισται να είναι λαμπερά επενδυμένη και αισιόδοξη. Σας αφήνω όμως φίλοι μου, να απολαύσετε  ένα υπέροχο κείμενο , βαμμένο στο χρώμα της νοσταλγίας που μοσχοβολά «άρωμα σχολείου».
Εύχομαι η νέα χρονιά να είναι γόνιμη επ’ αγαθώ των ανθρώπων και του τόπου. Εύχομαι και ελπίζω η νέα γενιά που θα ακούσει το κουδούνι σήμερα να τους καλεί στη Γνώση, να τα καταφέρει καλύτερα από τη δική μου. Λ.Γ.Τ
ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΥΩΔΙΕΣ
«Με τις μυρωδιές, σαν τα βρέφη , υποδεχόμουν την καινούργια σχολική χρονιά. Της Γαζίας την ευωδιά, του χώματος , του μούστου, την δυνατότερη, τώρα, μυρωδιά της θάλασσας κι’ εκείνη της συκιάς με τα απομεινάρια των σύκων, την οσμή των πρώτων χρυσανθέμων, το άρωμα που αναδύονταν από το κελάρι του σπιτιού μας , όπου είχαμε συσσωρεύσει τις προμήθειες του χειμώνα: πεπόνια, χειμωνικά λεγόμενα, αμύγδαλα, σύκα ξερά πλεγμένα σε κουλούρες ή κοτσίδες, μουσταλευριά, πετιμέζι, μέλι, βάζα με γλυκό σταφύλι, τριαντάφυλλο, μελιτζανάκι. Θυμάμαι όμως ότι όλες αυτές οι μυρωδιές εξατμίζοντας μπροστά σ’ εκείνες της καινούργιας σχολικής ύλης που κυριαρχούσαν στα δωμάτια και μας διέγειραν: Η μυρωδιά της γομολάστιχας, της ξύλινης κασετίνας, της πλαστελίνης, του ανέγγιχτου βιβλίου του αναγνωστικού, της πλάκας και του κοντυλιού, του σπόγγου, της μπλε κόλλας με την οποία ντύναμε τετράδια και βιβλία, της μελάνης, του στυπόχαρτου, η ευγενική και θαλπερή μυρωδιά της μάνας μας καθώς μας βοηθούσε με όλα αυτά. Κάποτε και η μυρωδιά της πρώτης βροχής, που ζωγράφιζε στην άμμο.Ευωδιές ακατανίκητες, ευεργετικές, κόμποι μαργαριταρένιοι στην ψυχή μου».
Κείμενο της συγγραφέως  Ελένης Σαραντίτη από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: