Ο καλός δάσκαλος γενιέται ή γίνεται;

Ειλικρινά δεν μπορώ ακόμα , μετά από 30+.. χρόνια στην εκπαίδευση να απαντήσω στο ερώτημα τί είναι αυτό, ή αυτά που κάνουν ένα εκπαιδευτικό ξεχωριστό. Ένα πτυχίο παίρνουμε όλοι,  αλλά άλλοι δεν "πατούν" στα πόδια τους και τους "παίρνει από κάτω στη τάξη και άλλοι εμπνέουν με τη διδασκαλία τους   και απογειώνουν το μάθημα. Λοιπόν, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού (ας μη μιλήσουμε για λειτούργημα παρά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του) είναι ίσως παράδεισος και κόλαση συνάμα. Παράδεισος για όσους το αγαπούν και το κάνουν με μεράκι, κόλαση για όσους το ασκούν αναγκαστικά για βιοπορισμό. Ζόρικη περίπτωση και άσε να λενε οι απέξω "σιγά μωρέ τη δουλειά τέσσερις  ώρες τη μέρα! Προσωπικά αυτές οι τέσσερις ώρες στη τάξη, ζύγιζαν μια βδομάδα εργασίας σε ένα γραφείο με πλήρες οκτάωρο. και το λέω εκ πείρας γιατί έχω βιώσει και τις δύο καταστάσεις. Ας είναι , αλλού θέλω να πάω. Πως κτίζεται άραγε ένας καλός εκπαιδευτικός; Πως ο ευσεινήδητος υπάλληλος μπορεί να μετεξελιχθεί σε "δάσκαλο". Πολύ θα ήθελα  να δω απόψεις εκπαιδευτικών που έχουν θητεία στο μαυροπίνακα. Τεράστιο θέμα, αλλά μπορούμε να το ξεδιπλώνουμε σιγά σιγά. Δίχως "ημερήσια" διάταξη.
Θεωρώ  - άρα μπορεί να πέφτω έξω- οτι όλα αρχίζουν με το ξεκίνημα και υπάρχουν δύο ιδιαίτερα σημαντικές προυποθέσεις που θα βελτιώσουν  ένα νέο εκπαιδευτικό. Η πρώτη να παραδεχθεί οτι είναι ανεπαρκής και αυτή η επίγνωση να τον ακολουθεί  σε όλη του τη σταδιοδρομία. (εδώ ολόκληρος Σωκράτης παραδέχεται οτι το μόνο που γνωρίζει πραγματικά είναι οτι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τίποτε.) Υπέροχη αντίληψη, γιατί σε αναγκάζει να αναζητείς διαρκώς για να καλύπτεις ατέλειες. Η δεύτερη να αγαπάει αυτό που πρόκειται να κάνει. Δίχως μεράκι, άστο,  δεν περπατάει. Γίνεσαι το πολύ ένας καλός υπάλληλος. Εδώ ψάχνουμε όμως για κάτι άλλο.
Φυσικά και δεν φθάνουν αυτά. Κάποιο ίσως προσθέσουν πολλά. Να γνωρίζει το αντικείμενο, .να.....
Ας πάρει κάποιος άλλος το λόγο.